Wanneer we vroeger als kind s’avonds thuis kwamen met mijn moeder was mijn vader regelmatig lekker aan het relaxen met shag, cognac en Beethoven. In ieder geval een van de vele B klassiekers die hij vaak op had. Heerlijk in z’n luie stoel na een lange tropische werkdag.
We kwamen vaak enthousiast thuis om meteen tv te kijken. Maar helaas tv kijken en muziek luisteren in de woonkamer tegelijkertijd ging niet. Als derde in de kinderrij, eerste meisje, papas meisje werd ik vaak ingezet om m’n charmes erin te gooien om papa te vragen om naar de tv te kijken want Bonzanza zou beginnen. ( Het zit hem vast in de B’s).
Hij kon het natuurlijk niet weerstaan en gaf toe. Hij ging dan op het terras verder met zn peukie en cognac en wij konden binnen genieten van Bonanza.
Papa was een strenge vader met veel verwachtingen. Zelf heeft hij zich enorm opgewerkt, selfmademan. Het heeft ons gebracht dat we niks te kort kwamen. Materialistisch. Echter, emotioneel heb ik hem enorm gemist.
Later ontdekte ik dat het best ingewikkeld was om een kind-ouder relatie met hem te hebben, dat aan beider onze verwachtingen voldeed. Waarschijnlijk een opvoedingstijl die hij geerfd heeft, het onvermogen om dit anders te doen en zijn levenservaringen hebben daar vast een rol in gespeeld.
De liefde voor muziek en cognac heb ik van hem geërfd, for sure! Net als de kuiltjes in mijn schouders, doorzettingsvermogen en technisch inzicht.
Zou hij later doorhebben gehad dat hij al zo een voorbeeld voor ons was, dat die hoge verwachtingen en acties niet nodig waren? Zou hij er emotioneel dan wel kunnen zijn?
When you know better, you do better! Maya Angelou.
